Τα γυρίσματα

-Μας χτύπησαν...

-Εμάς; Γιατί;

-Κι όμως μας χτύπησαν κι εμάς...

-Μα...ήμασταν ήσυχοι... ήσυχοι στη γωνιά μας...

-Αλλά μας ήθελαν κι εμάς... Μας ήθελαν... Και μας χτύπησαν γιατί ήμασταν ήσυχοι.

-Όμως... Γιατί μας άφησαν να ζούμε;

-Γιατί θέλουν να γυρίσουμε πιο παχουλοί, για την ευχαρίστησή τους... Για να μας χτυπήσουν πάλι...

-Και... δε θα μας αποτελειώσουν ποτέ;

-Όχι... Γιατί εμείς τους θρέφουμε... Χωρίς εμάς θα χαθούν κι αυτοί...

-Δηλαδή... Παρόλο που ξέρουμε τι μας περιμένει, παρόλο που ξέρουμε ότι εξαρτώνται από μας, παρόλα αυτά γυρίζουμε σ' αυτούς; Γιατί;

-Θα σου πω... όταν θα μεγαλώσεις...

-Και μέχρι τότε;

-Μέχρι τότε θα σου μάθω να γυρίζεις...

Παραγγελιά...

Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι' αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.

Κατερίνα Γώγου

Τιμή στο Νίκο Κοεμτζή

Σκέψεις για τη Λιβύη

Έβλεπα πριν λίγο καιρό το ¨Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα¨. ¨Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου¨ ήταν ο τίτλος του επεισοδίου. Είχε συνέντευξη από έναν πρώην πράκτορα της CIA, και εξηγούσε πως γίνονται τα πράγματα.

Ο οικονομικός δολοφόνος λοιπόν είναι αυτός που προσεγγίζει τον ηγέτη μιας χώρας και του προτείνει μια οικονομική συμφωνία, προφανώς ασύμφορη για τη χώρα. Για παράδειγμα του ζητάει εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας με αντάλλαγμα τη διπλωματική στήριξη από μέρους των ΗΠΑ σε κάποιο θέμα. Εφόσον ο εν λόγω ηγέτης δεχτεί, ξεκινάει η οικονομική αφαίμαξη. Γιατί εκτός από όλα τα άλλα, ο δολοφόνος μας θα εξασφαλίσει και ένα τεράστιο δάνειο για τη συγκεκριμένη χώρα, το οποίο αυτή θα είναι αδύνατο να αποπληρώσει ποτέ, αφού το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της θα το καρπώνονται άλλοι.

Τι γίνεται όμως αν ο ηγέτης δε δεχτεί; Περνάμε στο επόμενο στάδιο. Εδώ τη θέση της συμφωνίας παίρνει η απειλή, είτε για τη ζωή του ίδιου είτε της οικογένειάς του. Και φυσικά αν πάλι δε δεχτεί τότε η απειλή εκτελείται. Αναφέρονταν ως παράδειγμα οι θάνατοι δύο προέδρων δύο κρατών της Νότιας Αμερικής (το ένα ήταν το Εκουαδόρ και το άλλο νομίζω ο Παναμάς) σε αεροπορικά δυστυχήματα με μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους. Μάλιστα τις έρευνες για τα δυστυχήματα τις είχαν αναλάβει οι Αμερικάνοι- δεν άφησαν τις τοπικές αρχές.

Η (φυσική) δολοφονία ενός ηγέτη όμως δεν είναι πάντοτε εφικτή. Έτσι χρειάζονται άλλα μέτρα. Πραξικόπημα δηλαδή και τοποθέτηση ενός δικού τους ανθρώπου στην εξουσία. Αυτό ξεκινάει με μια δήθεν επανάσταση εναντίον του καθεστώτος πάντα με την υποστήριξη των παγκόσμιων δυνάμεων. Στη Λιβύη είδαμε τους επαναστατημένους εκτός από όπλα να έχουν και αντιαεροπορικά και τανκς. Φυσικά και πολλοί στρατιωτικοί πήγαν με τους επαναστάτες. Και τη σημαίνει αυτό; Ότι ο καθένας πήρε μαζί του και ένα άρμα; Για να αντιμετωπίσεις τακτικό στρατό χρειάζεσαι πολλά. Και εφόσον ο εμφύλιο κρατάει ακόμα σημαίνει ότι οι επαναστάτες ήταν καλά εξοπλισμένοι. Στη Λιβύη όμως υπάρχει και άλλη παράμετρος και έχει να κάνει με την ύπαρξη των φυλών. Οι λιποταξίες των αξιωματικών έγιναν κυρίως γιατί ο καθένας ήθελε να συμπαραταχθεί με τη φυλή του πρωτίστως και όχι επειδή εναντιώθηκε στον Καντάφι όπως επιμελώς τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (γεια σου Τζιμάκο!) διαλαλούσαν.

Φυσικά στη Λιβύη τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και έτσι τέθηκε σε εφαρμογή το έσχατο μέσο, η στρατιωτική επέμβαση. Η οποία θα πετύχει. Καμία αμφιβολία.    

Τυχαίο;

Σήμερα η σελήνη φτάνει στην κοντινότερη θέση της από τη γη τα τελευταία 18 χρόνια και οι καταστροφολόγοι λέει οργιάζουν. Έρχεται το τέλος. Σήμερα επίσης έχω και γενέθλια. Τυχαίο; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ! 


Άντε να δούμε τι φωτογραφίες θα τραβήξουμε. 


Αυτές είναι από χθες.

Μάρκος

Είχαμε στο στρατό ένα μάγειρα, ψαγμένο και πολύ διαβασμένο τύπο αλλά και αρκετά μυστήριο άτομο (και ολίγον οπαδός του Λιακόπουλου απ’ ότι είχα καταλάβει). Όποτε είχα αγγαρεία στα μαγειρεία με έπαιρνε μονότερμα και μου ’λεγε για θεωρίες συνωμοσίας και για διάφορα ¨άγνωστα¨ περιστατικά από την ελληνική ιστορία (για ποιους λόγους είμαστε οι πιο γαμάτοι και τέτοια). Του ’λεγα και γω διάφορα που μου έρχονταν στο μυαλό, φιλοσοφούσαμε και λίγο, δε χρειαζόταν να έχει και ιδιαίτερο ειρμό η συζήτηση, αρκεί να περνούσε η ώρα. (Στην αρχή το έπαιζε λίγο ιστορία μέχρι που ανακαλύψαμε ότι ήμουν μία ολόκληρη μέρα παλιότερος και το ’κοψε! Σοβαρολογώ!)

Μια μέρα λοιπόν, καθώς ήμουν στη μέση μιας επιχείρησης πλυσίματος ενός βουνού από δίσκους ή ετοιμαζόμουν να σφουγγαρίσω για τέταρτη φορά το πάτωμα – δε θυμάμαι - μου έκανε μια ερώτηση που μάλλον την έκανε σε οποιονδήποτε γνώριζε για πρώτη φορά και ήταν κάτι σαν κριτήριο για το αν ο άλλος αξίζει να είναι συνομιλητής του (νωρίτερα είχε ρωτήσει έναν άλλο που δεν απάντησε σωστά): Πόσοι λέει στην παγκόσμια ιστορία έχουν πάρει το προσωνύμιο ¨Μέγας¨. Για να με βοηθήσει μου είπε ότι ήταν συνολικά έξι – εγώ δεν το έψαξα μετά αλλά πάντως τους έξι τους βρήκα.

Ξεκινάω λοιπόν να λέω: Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Ναπολέων, Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Θεοδόσιος (μάλλον πάει με το πόσους έχεις σφάξει – φυσικά αυτό δεν του το είπα). Σταματάω λίγο σκέφτομαι, αυτός φαινόταν να το χαίρεται (είχαμε ήδη κάνει την ανακάλυψη της παλαιότητας και ήθελε να πάρει ρεβάνς!). Τελικά μου έρχεται ο Μεγάλος Πέτρος. Στραβομουτσουνιάζει λίγο αυτός αλλά έμενε άλλος ένας ίσως ο πιο δύσκολος. Στίβω το μυαλό μου (και τη σφουγγαρίστρα ταυτόχρονα) και ξαφνικά το βρίσκω, αλλά το παίζω ψύχραιμος. Του λέω «Ρε συ το Καρλομάγνος δε σημαίνει Μεγάλος Κάρολος;». ΝΙΚΗΗΗ!! Πειράχτηκε λίγο αλλά του πέρασε και μπορώ να πω ότι κέρδισα την εκτίμησή του (και δυστυχώς και τη φλυαρία του).

Αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Του λέω μετά εγώ: «Υπάρχει κι άλλος ένας που τον ξεχάσαμε». Και πριν πάθει καρδιακή προσβολή συνεχίζω: «Ο Μέγας Μάρκος. Ο Βαμβακάρης» (Τι το ’θελα, μ’ έβαλε να του αναλύσω τους λόγους).

Μπορείς να τον πεις και Άγιο. Ένας Άγιος της εποχής που τα τραγούδια έβγαιναν μέσα από τη φτώχεια και τις δυσκολίες. Ένας Μεγάλος της άγνωστης ιστορίας της Ελλάδας. Σαν σήμερα πέθανε, το 1972.

Επίκαιρο:

Ο Μάρκος Υπουργός  

 

Βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω,

να κάθομαι τεμπέλικα να τρώω και να πίνω.

Και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να διατάζω,

να τους πατώ το ναργιλέ και να τους μαστουριάζω.

Για σκεφτείτε να είχαμε τέτοιο πρωθυπουργό και μαστούρηδες βουλευτές. Θα ’μασταν καλύτερα ή χειρότερα; Εγώ ποντάρω στο πρώτο.

Και το αγαπημένο μου: